فهرست محتوا

او هاله سحابی بود. دختر عزتالله سحابی که نزدیک ۵ دهه از عمرش را به مبارزه با حکومتهای زمان زندگیاش گذرانده بود. او هاله سحابی بود.  عضو مادران صلح، طرفدار دوری از خشونت. در اعتراضات مردمی اما همراه مردم بود. به خیابان میرفت مثل همه و درست عین همه و بدون هیچ تشریفات خاصی بازداشت میشد. بدون هیچ محبوبیت درگاهی و سابقهی ویژهای از خودش در آن دربار و درگاه حکم زندان از این « بیدادگاه»ها نیز گرفت. او هاله سحابی بود. زندانی سیاسیای که پدر در بالین مرگ داشت. اجازهی بر بالین بودن به او نداند. تا...

اینکه روزنامهنگاران و روشنفکران و مدعیان حقوق بشر و اخلاق و همچنین مدعیان جنبش سبز، لینک فحاشیهای مردم را در ورزشگاه آزادی که تمامش فحشهای « جنسیتی» به « عرب» ها و البته«بسیجی»ها بوده، هی به اشتراک میگذارند آنهم با نیش باز و خوشحالی از اینکه «جنبش زنده است»...

درست است که مرگ فاجعهای است که هرگونه نگاهش کنی با هیچ منطقی جور در نمیآید. اصلا واقعیترین و دقیقترین اتفاق زندگی همان مرگی است که بی منطق است. درست است که در جامعهی مردسالار هرکاری هم بکنی باز هم در « مرگ یک زن»، معصومیتی نهفته است که غیرقابل انکار است و مرگ را به فاجعهای دوچندان تبدیل میکند. درست است که هر کسی مرگ و داغ عزیزش برایش بزرگترین داغ و باورنکردنی است. اینها همهاش درست اما خوب دلیل دارد آدم برای بهاره چون بهار بگرید و هنگام نوشتن هم آب چشماناش به او اجازه ندهد که کلمات را درست ببیند...

«زمین انسان را بی طاقت و....عاشق تو نیز..» بهار و تازه شدن هوای حوصلهی دوست داشتن و زیستن از آن جنس اتفاقهاست که نه میتوان آن را نادیده انگاشت و نه با سر تدبیر خرد و اندیشه، رسم و راه و روش و رویشاش را پوسیدهی سُنّت آداب کهن پنداشت. روزگاری است که ما نگران داشته می شویم و بهار و زمستانمان  در بند و تبعید و اعدام کاشته میشویم. با این همه آسمان رسم خط خطی شدناش را از استوای زمین گرفته تا نصفالنهارهای جغرافیایی که زمین را قاچ می زند و زمان و تاریخ از گرینویچ استعماری بگذرد و تقویم جلالی خیام...