Abut Me/ English/ Deutsch, Farsi

Shahabaddin Sheikhi was born on 2nd February 1976 in a small city (Saqqez) in Kurdistan, Iran. His father named him Shahab after a man in his wider family, called Shahabaddin, who was an author and poet. His father wished for his little son to one day work with books and to write etc. This was the only of his father's wishes, which Shahab would fulfil.Shahab completed elementary school, high school, and afterwards the School of Pedagogy in Saqqez and then got employment as an official teacher. He worked for a year as a teacher in a faraway town near Marivan (another city in Kurdistan, Iran).In 1997 he moved for his studies to Tehran, where he completed his Bachelor in Sociology at the University of Allameh Tabataba'i and his Master in Women Studies at the University of Isfahan.On the first day Shahab came home from school, he asked his father, “Why do I lean a different language at school. The language I am taught in school is completely different from the one we speak at home”. His father answered sensibly, “Yes, it is absurd that we are not allowed to learn our mother tongue. Sadly, our mother tongue is prohibited in this country, but if you want me to, I will teach it to you.”Shahab started writing poetry when he was about 16 years old. Back then there was a little literary organisation in Saqqez and Shahab would go there once in a while when there were free readings and he would recite his poetry. It was almost a miracle that a boy of 16 years was able to write poems in Kurdish at the same time that his mother tongue was forbidden in the country. This is one of the reasons why Shahab, with his black clothes, curly hair, and Kurdish poems quickly became well-known and popular. Shahab never wanted to become famous. His first book, which he published when he was 25, he dedicated to his father with a note that said: “I dedicate this book to my father, who taught me Kurdish and life.”Aged 18 Shahabaddin Sheikhi started to write articles. First for local magazines, most of which he had started with his friends himself. He wrote articles about literature, Kurdish folklore songs, literary reviews etc.After moving to Tehran he wrote as a freelance journalist for Persian newspapers. Since he studied Sociology, he started out writing about sociology and societal themes. Back then the reformists were in power in government. The mood and atmosphere was more relaxed and opportunities for free speech and human rights were more available. That is why Shahab began to write about women's and human rights, especially about the ethnic rights of other people in Iran, for example the Kurds, Arabs, Turks etc. who don't have the same rights as the Persians. He started work as an official journalist with Etemad newspaper in 2000, working for the literary and culture department. In addition, he continued to publish various articles in other Kurdish and Persian newspapers.In 2002, he worked as the chief editor for the Kurdish-Persian newspaper Ashti (Peace) in Iran. After a couple of months the newspaper became the best known and bestselling Kurdish newspaper. After two years the newspaper got banned by the government.In 2003, he was the deputy editor in chief of the monthly magazine Goftemane neu (New  Discourse) but the magazine got banned after two months only. In 2005, he worked for another year at Etemad, now in the international department. The following year he wanted to work for Hammihan (Citizens), yet this newspaper too got banned. Instead he worked for the newspaper Shargh (East), which eventually also got banned. After that he wrote for online newspapers abroad (Europe), for example Roozonline, Radiozamane etc.In 2005 the campaign A Million Signatures for the equality between women and men in Iran got started. Shahab was one of the first men to be part of this campaign. His first article, published at the age of 19, had been titled 'Women, Literature, and Theatre', so he had been known for his engagement with feminism.At the same time Ahmadinejad was elected president of Iran in 2005. Ahmadinejad was like a smaller version of Hitler or an Islamic copy of 'Trump'. Most newspapers, NGOs, and independent cultural organisations were prohibited and many journalists got put in prison.When, in 2009, Ahmadinejad was re-elected after a coup, almost all the activists took to the streets to organise massive demonstrations against the regime in power. These demonstrations lasted over several months and the massive political movement became known as the 'Green Movement'. After nine months the regime in power finally managed to defeat the demonstrators, and as is happening now in Turkey, thousands of journalists, human rights activists, women's activists, environmental activists, and other people not agreeing with the regime, either ended up in jail or fled …On 4th February 2010 Shahab published a note with the title 'Write on all of my letters, Death, I shall live'. In it, he stated that he never wanted to leave his country, never wanted to flee, but destiny made him be in Kurdistan in Iraq on 20th February 2010. He had already fled, without wanting to. This all evolved very quickly. Shahab recounts his refugee story in the short book To Cut with a Guillotine.At the end of 2010 and beginning of 2011 he was invited to Germany as a political guest. He received a German travel identity card, a visa, and a plane ticket. For the first year and a half Shahab lived in Rheinland-Pfalz, since October 2012 he has now been living in Berlin.In Germany his second life began. Like a newborn child he had to learn almost everything anew, the words, the language, the ways, and life.In February 2017 a publisher in Tehran published a selection of his poems under the title Die Stadt der hauptstadtlosen Lieder.

Shahabaddin Sheikhi wurde am 2. Februar 1976 in einer kleinen Stadt (Saghez) in Kurdestan, Iran, geboren. Sein Vater gab ihm den Namen Shahab, da es in seiner Großfamilie einen Mann gab, der ”Shahabaddin” hieß und Autor und Dichter war. Sein Vater hatte sich gewünscht, dass sein kleiner Sohn sich irgendwann nur mit Büchern und dem Schreiben usw. beschäftigen würde. Das war der einzige Wunsch seines Vaters, den Shahab erfüllt hat.Shahab hat die Grundschule, Mittelschule, das Gymnasium und die Schule für Pädagogik in Saghez absolviert und wurde danach als offizieller Lehrer angestellt. Er arbeitete ein Jahr lang als Lehrer in einem weit entfernten Dorf bei Mariwan (eine weitere Stadt in Kurdestan, Iran).1997 zog er für das Studium nach Teheran um. Er studierte dort Soziologie im Bachelorstudiengang an der Allameh Tabataba'i Universität und absolvierte seinen Master in Women Studies an der Isfahan Universität.Als Shahab das erste Mal zur Schule ging und danach nach Hause gekommen war, fragte er seinen Vater: „Warum lerne ich in der Schule eine andere Sprache? Die, die ich in der Schule lerne, ist ganz anders als die, die wir zu Hause sprechen.” Sein Vater hatte ganz vernünftig geantwortet: „Ja, es ist lächerlich, dass wir nicht unsere Muttersprache lernen dürfen. Leider ist in diesem Land unsere Muttersprache verboten, aber wenn du möchtest, bringe ich sie dir sehr gerne bei.“Als Shahab ungefähr 16 Jahre alt war, begann er Gedichte zu schreiben. Damals gab es einen kleinen Literaturverein in Saghez. Shahab ging ab und zu dorthin, und wenn es öffentliche Lesungen für alle gab, las auch er seine Gedichte vor. Es war wie ein Wunder, dass ein Junge von 16 Jahren in einem Land, in dem seine Muttersprache verboten ist, auf Kurdisch Gedichte schreiben konnte. Das war einer der Gründer, dass Shahab, mit seinen schwarzen Klamotten, lockigen Haaren und kurdischen Gedichten so schnell bekannt und berühmt wurde. Shahab wollte nie berühmt werden. Sein erstes Buch, das er mit 25 Jahren veröffentlichte, widmete er seinem Vater: „Ich widme dieses Buch meinem Vater, der mir Kurdisch und das Leben beibrachte.”Mit 18 Jahren fing Shahabaddin Sheikhi an, Artikel zu verfassen. Zunächst für kleine lokale Zeitschriften, von denen die meisten seine Freunde und er selbst gegründet hatten. Artikel über Literatur, kurdische Volkslieder, Literaturkritiken usw.Nachdem er nach Teheran gezogen war, schrieb er als freiberuflicher Journalist für persische Zeitungen. Da er Soziologie studiert hatte, schrieb er anfangs über Soziologie und gesellschaftliche Themen. Damals waren die Reformisten an der Regierung und die Stimmung und Laune war ein bisschen lockerer, wodurch es mehr Möglichkeiten für freie Meinungsäußerung und Pressefreiheit gab. Daher begann Shahab über Frauenrechte und Menschenrechte zu schreiben, insbesondere über die ethnischen Rechte anderer Völkergruppen im Iran, den Kurden, Arabern, Türken usw., die nicht die gleichen Rechte wie Perser haben. Als offizieller Journalist fing er 2000 bei der Zeitung Etemad(Vertrauen) in der Literatur- und Kulturabteilung an. Nebenher veröffentlichte er aber immer wieder verschiedene Artikel in anderen kurdischen und persischen Zeitungen.Ab 2002 arbeitete er als Chefredakteur für die erste “ kurdisch-persische Zeitung” Ashti (Friede) im Iran. Nach nur wenigen Monaten wurde die Zeitung zur bekanntesten und meistverkauften kurdischen Zeitung. Nach zwei Jahren wurde diese Zeitung von der Regierung verboten.2003 arbeitete er bei der monatlichen Zeitschrift Goftemane neu (Neue Diskurse) als stellvertretender Chefredakteur, doch auch dieses Magazin wurde nach nur zwei Monaten verboten. 2005 arbeitete er dann für ein Jahr wieder bei Etemad, dieses Mal in der Internationalen Abteilung. Im nächsten Jahr wollte er bei Hammihan (Gleichbürger) arbeiten, aber auch diese Zeitung wurde verboten. Stattdessen arbeitete er für die Zeitung Shargh (Ost), die jedoch auch verboten wurde. Danach schrieb er für einige online Zeitungen im Ausland (Europa) wie Roozonline, Radiozamane usw.2005 begann die Kampagne “Eine Million Unterschriften für die Gleichberechtigung zwischen Frauen und Männern im Iran”. Shahab war einer der ersten Männer, der Mitglied dieser Kampagne wurde. Da er seinen ersten Artikel als 19-Jähriger unter dem Titel “Frauen, Literatur und Theater” veröffentlicht hatte, war er schon lange als ein Mann der sich mit dem Feminismus beschäftigt bekannt.Gleichzeitig wurde 2005 im Iran Ahmadinejad zum Präsidenten gewählt. Ahmadinejad war wie ein kleiner Hitler oder eine islamische Kopie von “Trump“.Die meisten Zeitungen, NGOs, unabhängigen Kulturvereine usw. wurde verboten, viele Journalisten kamen ins Gefängnis usw.Als 2009 Ahmadinejad durch einen Putsch erneut wiedergewählt wurde, gingen fast alle Aktivisten auf die Straße und organisierten große Demonstrationen gegen das Regime. Die Demonstrationen dauerten viele, viele Monate an und wurden im Iran als politische Bewegung unter dem Namen “Grüne Bewegung” bekannt. Nach neun Monaten schaffte das Regime es endlich, die Demonstrierenden zu besiegen und, wie dieser Tage in der Türkei, sind tausende Journalisten, Menschenrechtsaktivisten, Frauenrechtsaktivisten, Umweltaktivisten und alle Menschen, die eine andere Meinung als das Regime haben, entweder im Gefängnis gelandet oder geflüchtet…Am 4. Februar 2010 veröffentlichte Shahab einen Text unter dem Namen “Schreib mal auf alle meine Briefe Tod, ich werde leben”. Dort schrieb er, er wolle nie sein Land verlassen, er wolle nie flüchten, aber das Schicksal wollte es so, dass er am 20. Februar 2010 in Kurdistan im Irak war. Er war bereits geflüchtet, ohne es zu wollen. Das Ganze verlief alles ganz schnell; Shahab hat seine Fluchtgeschichte im kleinem Buch Schneiden mit einer Guillotine aufgeschrieben.Ende 2010 und Anfang 2011 wurde er von Deutschland als politischer Gast eingeladen. Ihm wurden ein deutscher Reiseausweis, ein Visum und ein Flugticket zugeschickt. Shahab wohnte die ersten anderthalb Jahre in Rheinland-Pfalz, seit Oktober 2012 wohnt er in Berlin.In Deutschland hat sein zweites Leben begonnen. Wie eine neugeborenes Kind muss er Wörter, die Sprache, die Wege, das Leben und fast alles andere wieder von neuem erlernen und erleben.Im Februar 2017 veröffentlichte ein Verlag in Teheran eine Auswahl seiner Gedichte unter dem Namen Die Stadt der hauptstadtlosen Lieder. 

شهاب الدین شیخی در ۱۳ بهمن ۱۳۵۴ در شهر کوچک سقز در کردستان به دنیا آمد. پدرش نام او را شهاب گذاشت، زیرا در طایفه‌شان مردی به نام «شهاب‌الدین» اهل کتاب و نوشتن و سرایش شعر بود. پدرش آرزو کرده بود که روزی پسر کوچکش فقط به کتاب و نوشتن و غیره علاقه داشته باشد. این تنها آرزوی پدرش بود که شهاب آن را برآورده کرد، شهاب تحصیلاتش را تا مقطع دیپلم در شهر سقز با دیپلم دانشسرای تربیت معلم به پایان رسانید و سپس به عنوان معلم رسمی استخدام شد. او به مدت یک سال در روستای دوربه نام وشکین در نزدیکی مریوان (یکی دیگر از شهرهای کردستان ایران) به عنوان معلم مشغول به کار شد و در سال 1376 برای تحصیل به تهران رفت. لیسانس جامعه شناسی را در دانشگاه علامه طباطبایی خواند و فوق لیسانس خود را در رشته مطالعات زنان در دانشگاه اصفهان به پایان رساند و پایان نامه‌اش را نیز نوشت و تحویل داد و در حالی که وقت دفاع از پایان نامه را هم داشت در اعتراض‌های خیابانی جنبش سبز بازداشت شد و هرطور که شد از بازداشت خارج شد و مجبور شد که فرار کند. همه‌ی این تحصیلات اما به زبان دیگری غیر از زبان مادری‌اش بود. شاب از همان روزهای اولیه‌ی به مدرسه رفتن این را متوجه شده‌بود و از پدرش پرسیده بود چیزی که من در مدرسه یاد می‌گیرم با چیزی که در خانه صحبت می‌کنیم بسیار متفاوت است.» پدرش کاملا معقولانه پاسخ داده بود: «بله، مسخره است که ما نمی توانیم به زبان مادری خودمان تحصیل کنیم. متأسفانه زبان مادری ما در این مملکت ممنوع است، اما اگر بخواهید، خوشحال می شوم که آن را به شما یاد بدهم.» زمانی که شهاب حدود 16 سال داشت، شروع به شعر گفتن کرد. در آن زمان انجمن ادبی کوچکی در سقز وجود داشت. شهاب هر از چند گاهی به آنجا می رفت و در مواقعی که خوانش عمومی برای همه برگزار می شد، شعرهایش را هم می خواند. این تقریبا به شکل یک معجزه دیده می‌شد که یک پسر 16 ساله در کشوری که زبان مادری اش ممنوع است به زبان کردی شعر بنویسد. یکی از دلایلی بود که باعث شد شهاب با آن لباس‌های همیشه مشکی و موهای مجعد و اشعار کردی به این سرعت شناخته و مشهور شود. شهابی هرگز نمی خواست مشهور شود.

او اولین کتاب خود را که در 25 سالگی منتشر کرد، به پدرش تقدیم کرد: «این کتاب را به پدرم تقدیم می کنم که به من زبان کردی و زندگی آموخت.» شهاب الدین شیخی در 18 سالگی شروع به نوشتن مقاله کرد. در ابتدا برای مجلات محلی کوچکی که بیشتر آنها را او و دوستانش تأسیس کرده بودند، می‌نوشت. مقالاتی در زمینه ادبیات، ترانه های فولکلوریک کردی، نقدهای ادبی و... پس از نقل مکان به تهران، به عنوان روزنامه نگار آزاد برای روزنامه های فارسی نوشت. وی پس از تحصیل در رشته جامعه شناسی، در ابتدا درباره جامعه شناسی و مسائل اجتماعی می نوشت. در آن زمان، اصلاح طلبان در قدرت بودند و فضا برای برخی مسائل بازتر بود و آزادی بیان و آزادی مطبوعات در مقایسه با دهه‌ی شصت بیشتر بود. از این رو شهاب شروع به نوشتن در مورد حقوق زن و حقوق بشر به ویژه حقوق گروه‌های اتنیکی دیگر ساکن ایران، همچون، کورد، عرب، ترک و... که حقوقی برابر با فارس‌ها نداشتند. او به عنوان روزنامه نگار رسمی از سال 1379 در روزنامه اعتماد در گروه ادبیات و فرهنگ شروع به کار کرد. اما در همان زمان بارها مقالات مختلفی را در سایر روزنامه های کردی و فارسی به چاپ رساند و از سال 1381 به عنوان سردبیر اولین روزنامه کوردی-فارسی آشتی در ایران مشغول به کار شد. تنها پس از چند ماه، این روزنامه به معروف ترین و پرفروش ترین روزنامه کردی تبدیل شد. پس از دو سال این روزنامه توسط دولت توقیف شد و در سال 1382 به عنوان معاون سردبیر ماهنامه گفتمان نو دوباره شروع به فعالیت کرد، اما این مجله نیز پس از دو ماه توقیف شد. در سال 1384 دوباره به اعتماد بازگشت، این بار در بخش بین الملل. سال بعد می‌خواست برای هم میهن کار کند، اما آن روزنامه هم توقیف شد. و به صورت حق‌التحریر در سرویس بین‌الملل روزنامه شرق کار می کرد که آن هم توقیف شد. پس از آن برای برخی از روزنامه های آنلاین خارج از کشور مانند روزآنلاین، رادیو زمانه و غیره نوشت. در سال 2005 کمپین "یک میلیون امضا برای برابری زن و مرد در ایران" آغاز شد. شهاب یکی از اولین مردانی بود که به عضویت این کمپین درآمد. او که اولین مقاله خود را در 19 سالگی با عنوان «زن، ادبیات و تئاتر» منتشر کرد، مدت‌هاست به عنوان مردی که با فمینیسم سر و کار دارد شناخته می‌شود و در همان زمان در سال 1384 احمدی‌نژاد به عنوان رئیس‌جمهور ایران انتخاب شد. احمدی نژاد مثل یک هیتلر کوچک یا کپی اسلامی "ترامپ" بود، اکثر روزنامه ها، سازمان های غیردولتی، انجمن های مستقل فرهنگی و غیره توقیف شدند، بسیاری از روزنامه نگاران زندانی شدند و... زمانی که احمدی نژاد دوباره در یک کودتا در سال 2009 انتخاب شد، تقریبا همه فعالان زنان، سیاسی، حقوق بشر و.. به خیابان ها ریختند و تظاهرات بزرگی را علیه رژیم ترتیب دادند. این تظاهرات ماه‌ها به طول انجامید و به عنوان یک جنبش سیاسی در ایران به نام جنبش سبز شناخته شد. رژیم ایران پس از نه ماه بالاخره توانست تظاهرکنندگان را شکست دهد و هزاران روزنامه‌نگار، فعال حقوق بشر، فعال حقوق زنان، فعالان محیط‌ زیست و هرکسی که با رژیم مخالفت کند یا عقیده‌ای غیر از عقاید حاکمان داشت، یا به زندان افتادند یا فرار کرده‌اند. شهاب در 13 بهمن 1389 متنی با عنوان «بر تمام نامه هایم مرگ بنویس، من زندگی خواهم کرد»( عنوان شعری از علی عبدالرضایی) منتشر کرد. او در آنجا نوشت که هرگز نمی خواهد سرزمین‌اش را ترک کند، هرگز نمی خواهد فرار کند، اما دست سرنوشت کاری کرد که در 20 فوریه 2010 در کردستان عراق بود. او قبلاً بدون اینکه بخواهد فرار کرده بود. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. به قول فروغ فرخزاد شاعر فارس، «همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می‌افتد».
 

داستان فرار برای شهاب چنان تراژیک و ناخواسته و ویران‌کننده بود که وی این سرگذشت را در کتاب کوچکی به نام «بریده شدن با گیوتین» نوشته، اما متاسفانه هنوز منتشر نشده است. و در اواخر سال 2010 و اوایل سال 2011 از طرف آلمان به عنوان یک روزنامه‌نگار و نویسنده‌ی مهمان به آلمان دعوت شد. برای او ویزا و اقامت آلمان فرستاده شد. او یک سال و نیم اول در ایالت راینلاند-فالتز زندگی کرد و از اکتبر 2012 در برلین زندگی می‌کند. وی زندگی در آلمان را در نوشته‌هایش همچون یک زندگی دوباره توضیف کرده که مانند یک کودک تازه متولد شده باید کلمات، زبان، مسیرهای زندگی و تقریباً هر چیز دیگری را دوباره بیاموزد. به جز کتاب «خواب یک ستاره» به زبان کوردی که ترجمه‌ی شعرهای سید علی صالحی است و در سال ۱۳۷۹ منتشر شده، بهمن ماه ۱۳۹۶ نشر داستان در تهران از فضای باز چاپ کتاب در تهران استفاده کرده و گزیده ای از اشعار کوردی وی را با نام« شاری سروودە بێ پایتەختەکان» (شهر سرودهای بی پایتخت)منتشر کرد. از شهاب شیخی دو کتاب شعر هم به فارسی به نام‌های «عاشقانه‌های یک چاقوکش برای خانم دست برفی» و «بعد از شب بخیر‌های تو، من نمی‌خوابم» منتشر شده است. شهاب شیخی اکنون در آلمان به عنوان «مددکار» و «مشاور برای مراقبت‌های رونی اجتماعی» کار می‌کند.

« برگرفته از سایت لتراتور پورت برلین»