فهرست محتوا

در روزگاری که دوست داشتن رسم زمانه نبوداز حجم دوست داشتنم ترسیدی از عاشقیام از تنهاییام.. خودت را پرت کردی میان تنهاییهای منتشر..عشقهای متعدد..آغوشهای متکثر..می دانم  حالا دلت برای من که نه...دلت برای حجم یکپارچهی خودت.  برای عشق تنگ شده...  خودت را جایی جا گذاشتی که یادت نمیآید..حالا درست همانجایی ایستادهام که خواسته بودی....من میدانستم.تو نمی دانستی..اهل آمدن نیستی..میگفتم اصرار نکن که باد نباشم و نوزم..اصرار نکن سر جای تو بایستم  جایی که تو ایستادهای...

نه من مرد اين بازى نيستم به بودنت عاشق شدم/ به بودنم عادت كردي  به نبودنت دارى عادتم مى دهى حالا     نه من از اين بازى فرار مى كنم     درست مثل نامردها  من عاشق مى مانم و   تو مرد باقى بمان در اين بازي

این آفتابیکه از گوشهی این تابلو بر صورت من پرتاب شده غروب را دلتنگ نامههای نوشته و نخواندهی شدهی من کرده است. برای هر کس دلات تنگ میشود، حق با ستارهای است که ماه آسماناش پستچیهای شهر خورشید را نمیشناسد....تمام خیابانهای تابستانات را درخت میشوم با نامههایی که برایت سایه میکنم  تا سیاه من کوه نبودم عزیزم با «باد» که خدا حافظی میکنی منتظر انعکاس صدایت هم نمان دیگر مهم نیست دل تو برای چه کسی تنگ میشودمهم این است که دلتنگی من برای تو ابدی شده است در این نامههای ادبیدل تنگی اولین و آخرین نشانهی...

چرا شبيه رفتن ابدى شده ام  چرا ديگر قرار ندارم   از وقتى كه ديگر با تو  قرار نمى گذارم   نمازگزار ستاره ى قطبى و   فانوس هاى دريايى شده ام ما از مرگ برگشتگانيم خاتون من    ما دست هاى بى جسد هزاران ستاره را  در حافظه ي تصويرى شبكه هاى تلويزيونى    به خاك سپرده ايم   ما سپاسگزارنمازگزاران كم تر خونريز شده ايم ما سجده نشين سجاده نشين هاى كمتر شلاق "زن" شده ايم ما بيشمار بوديم و كم شده ايم ما كمتر...