تاملات

برای احسان فتاحیان  دیشب تا آخرین ساعات شب مشغول نوشتن گزارش آخرین خبر ها از وضعیت پرونده ی احسان بودم.با همان نیمچه خبر مجعول «احسان اعدام نمی شود» گریه کردم. با این همه هنوز آن ته های دلم خوشحال بودم که هنوز آن قدر شاعرم که برای زندگی گریه می کنم.اما این سرزمین هر روز به من یاد می دهد برای مرگ گریه کنم. درست مثل بامدادی که خبر اعدام «بهنود» را دادند. در مورد بهنود اندک بهانه ای بود. مادری داغ دیده و دل شکسته بود که بگوییم بر اثر غلبه ی خشم و داغ فرزند صندلی از زیر پای بهنود کشیده..در...

درست یک سال پیش در چنین روزی یعنی 21 شهریور ماه 1387 در ساعت 6:52 دقیقه ی بعد از ظهر اولین پست این وبلاگ را با نام «نوشتن اوج نا امیدی»  در وبلاگ قبلی ام نوشتم. بعد از روزها و ماه ها دغدغه برای باز کردن یک وبلاگ با نام واقعی خودم، هم چنین همانطور که در همان یادداشت نوشتم به اصرار بسیاری از دوستان مبنی بر این که نوشتن در فضای اینترنتی  حداقل فایده اش این است که مطالبت را برای همیشه قابل دسترس می نماید و بسیاری دلایل دیگر تصمیم گرفتم وبلاگم را راه اندازی کنم.اکنون 1 سال از آن...

1- سالهای آغاز انقلاب؛ کشتارهای سال 58و59 و 60 در کوردستان. ترکمن صحرا... این ها مهم نبود به هرحال یه سری کورد  و ترکمن جدایی طلب بودند باید کشته می شدند.2-سال های پایان جنگ و آغاز سازندگی؛ کشتارهای 67 یا هامان اعدام ها که البته بازمانده ی اجرای ناقص همان کشتارهای 60 بود. این ها هم زیاد مهم نبودند. یک سری جوجه مارکسیست و منافق بودند که باید به سزای کافر بودنشان می رسیدند3- سالهای آغاز اصلاحات: سال77؛ کشتار23 نفر در یک روز در شهر کوچکی همانند سنندج، دوم؛کشتار نویسندگان و دگر اندیشان سیاسی....

داستان آن مصاحبه بماند برای تاریخ و روزگاری بهتر از این.اما چند نگته را بگویم: اولا من مصاحبه کننده را به صورت شخصی نمی شناسم و تنها ارتباط حرفه ای با ایشان دارم و می دانم روزنامه نگارند و در ایمیل گفته بودند که با چند نفر می خواهند مصاحبه ای را در زمینه «علل عدم همراهی عملی کوردها با جنبش اعتراضی مردم ایران » داشته باشند و اگر من نیز مایلم در این مصاحبه شرکت کنم. من نیز که دمتی بود به این مسئله فکر می کدم در فکر یادداشت کوتاهی برای تبیین کوتاه و گذرای این «سکوت خیابانی» بودم قول دادم متن یاد...