سیاره ی زن

در پاییز بادی

عاشقت مانده ایم

....

می شمارم.

من و سرتاسر یک زندگی از 30 گذشته

با برآورد گذشته ام

هنوز در این عصر چونان کهن ترین برزگران

عاشق زمین ام.

:زمین

انسان را

بی طاقت تو و

عاشق هم

□

آسوده ی مفهوم پرسه زدنی بی امان

در گلوی آفتابی انار برشته....

این جا مردی با دانه دانه های حروف نام تو

تسبیحی به گردن می آویزد.

یا پاییزان پدرم در غصه ی برادرم

جاده های سقز تا بوکان را

با طعم درخت و زهر مار

نماز می خواند

□

یا پیغمبر!

کمی دیگر از این سطر بگذرم

گلویم از مکیدن اناری پر از خطا و خطوط زمین

می پاشد

□

آفتاب

سال هاست باز برشته می شوم

بر بالین زمینی مسافر

که طعم مادرم و

بوی گند زندان می دهد،

_: من زندانی سلول شماره13

در زیر زمین های توپخانه

که تهران تا ابد تنها پایتخت هیچ است و

بعضی چیزهای دیگر هم.

از توپخانه تا

کوچه های سیب آلودناک ِ

تجریش

دختری طعم خرمالو از اندوه کفش های و خیابان....

شعر و قهوه می دزدد!

□

آسوده ام با نام ات   خانم!

تنها من می دانم

زن سیاره است مهربان تر از زمین

9/1/85

فایل مربوط: شعرهای من