هه ڵپه ركێ (رقص کوردی)

مگر جنازه های برافراشته در باد فرصت می دهند تا کمی از گیسوانمان را بر شانه های خسته ی تاریخی تو شاعر کرد جا بگذاریم. هر تکه از آن را در بستر گِلی خواباندیم که بنا بود تن برادری را در آغوش کشد. راه سرزمین تو از گیسوان ما می گذرد. شهاب شاعر باش تا گیسوانمان پیامبر شعرت باشند. شاعر بمان تا ردپای گیسوانمان در لابه لای شعرت نشانی از برادران بردار رفته باشند. خواهیم رقصید با طناب دار برادرانمان. با تبعیدی گلهای پیراهنمان. با به جامانده های شعر تو در چین دامنمان. با گامهایِ مهربانیِ قد کشیده در واژه واژه ی شعرت. با کلمه کلمه ی حرف حرفت همراه باد سرزمینمان. با گیسوان پریشانمان که یادآور طناب دار برادران رفته اند. خواهیم رقصید تا تو سفیر دردمان باشی. خواهیم رقصید. توفقط شاعر بمان تا شعر شعرت ببافد از گیسوانمان. <br />پی نوشت: لطفاً این کامنت رو منتشر نکن. آن را فقط جهت خوانش شما گذاشته ام. نمی دانستم چطوری می شود کامنت خصوصی گذاشت لذا اینگونه ارسال کردم. ضمناً در قسمت پی نوشت، در خط دوم، شما کلمه ی بیدار را نوشته ای بدیار. راستی شما که شاعر شب زنده داری. روزها هم تا لنگ ظهر خوابی. از بیداری در کدامین صبح سخن می رانی؟!!!!!