عکسی از روز نهم دیماه که از دست صدا و سیما در رفته بود.(انتهای خالی جمعیت)
پی نوشت:
من اگرچه با تظاهراتها و کارنوال راه اندختنهای حکومتی، مخالفم اما اساسا و بهتر بگویم در باور درستتری و بدون تعصب، این مردم رو هم از « مردم » جدا نمیدانم. این گروه هم بخشی از مردم ایران هستند. حذف مردم از مردم اساسا تفکری است که از بنیادهای فاشیستی سرچشمه میگیرد و خود ما نباید به آن دامن بزنیم. برای همین هرگز از تعابیری چون « ساندیس خور» استفاده نمیکنم. بخشی از هویت بسیاری از ما، در بسیاری از مواقع واجد همین ویژگی است. اما این دقیقا ویژگی و تصویری از خودمان است که دوستش نداریم. اما وقتی در شکلی برجسته و نمادین و و تمام قد آن بخشها از تصویر ناخواسته از خودمان را میبینیم، به شدت احساس اشمئزاز میکنیم. با اینهمه در آن زمان من خودم در تهران بودم و آنجا حوادث را میدیدم. جمعیت حاضر در راه پیمایی ۹ دی ماه حتا به ۵۰۰هزار نفر هم نمیرسید. خوب طبیعی است که عصبانی هم باشیم زیرا ما آن وقتها در مقابل جمعیت بی شمار خودمان زیر آن همه فشار و سرکوب احساس بدی داشتیم که ما بدون هیچ وعده و وعیدی و با هزار بدبختی جمعیتمان آن همه بود و امکان حضور در خیابان که حق همهی مردم است و عمومی ترین عرصهی زندگی شهری است، را نداشتیم، اما این گروه به واسطهی حکومتی بودن امکان آزاد حضور داشت.
- پاسخ
- پاسخ
- پاسخ
- پاسخ
- پاسخ
- پاسخ
- پاسخ