تكثير بهينهي علي آبادي

انتخاب انتصاب وار  مهندس علی آبادی به ریاست کمیته ی ملی المپیک از آن دست اتفاقاتی است که نوشتن در باره ی آن سهل و ممتنع است.بعد از ارسوايي بينالمللي که رییس سازمان ورزش به خاطر لجبازی های شخصی اش با رییس فدراسیون فوتبال لجباز تر از خودش در آورد و فوتبال ایران را به تعلیق کشاند و بعد از افتضاح نتیجه گیری کاروان ورزشی ایران در المپیک پکن، که شخص علی آبادی هزار و یک وعده داده بود. اینکه رییس سازمان ورزشی که یکی از مسولان ارشد و مستقیم چنین آبروریزی است بیاید و با توجه به جواب نامه سازمان بازرسی کل کشور مبنی بر اینکه شخصی که از پست دولتی برخوردار است حق نامزد شدن برای ریاست، نایب ریسي، دبیر کلی و حتا خزانه داری کمیته ی ملی المپیک را ندارد. اما با قدرت مطلق تمام کاندید شود و رقیبان اش نیز به عادت این انتخابات هايي از این جنس كه در اين يكي دو سال شهاد ان بودهايم، قبل از انجام رای گیری کناره گیری کنند تا مبادا باعث شکستن تعداد رای های رییس بشوند و انتخابات! هم برگزار شود و با کمال آرامش به ریاست دوم خود بر يكي ديگر از نهادهاي متولي ورزش انتخاب شود. تنها ممکن است  در کشوری همانند ایران و در دولتی همانند دولت اصولگرا اتفاق بيافتد.

اینکه شخصی حتا اگر در بالاترین مقام اجرایي یک سیتم باشد باز هم میل داشته باشد که مسوولیت و عنوان مقام های پایین تر و يا همعرض خود را نیز زیر نام خود ببیند نشان از تورم روانی میل به نام خود است و ترجمه ی سیاسی آن همان تمامیت خواهی است که يخواهد، عملا و نه تنها ساختاری همه ی ارکان مهم و غیر مهم را به نام خود یا نزدیکان و دوستان خود بیاراید.

نمونه واضح این رفتار تعدد به توان چند شغل های آقای الهام بود که کلا به آن عادت کرده ایم و دیگر این طنز نویسی نیست که اگر هر شغلی به هر دلیل خالی بماند ناخودآگاه نام آقاي الهام اولین گزینهاي باشدکه به ذهن هر کس خطور می کند. اما به غیر از آقای الهام، خود رییس جمهور محترم نیز بسیاری از سازمان ها شوراها کمیته ها و... را یا كلا از حيض انتفاع خارج نمود یا به تمامي آن ها را ملغی اعلام کرد تا همهي اين سازمانها و نهادها زیر نظر رییس جمهور محترم باشند زیر نظر و تحت فرمان مستقیم نه حتا با یک پله فاصله كه مثلا رييسي داشته بشاد و آن شخص زير نظر رييسجمهور كار كند.

اکنون رییس سازمان تربیت بدنی که به دلیل فشارهای نهادهای بین المللی نتوانست سایه ی مهرورزانه ی خود را بر فدراسیون فوتبال بیافکند بعد از اتفاقات ناگوار المپیک و پاراالمپیک که آخرین اش منجر به محرومیت چهارساله ی بسکتبال با ویلچر ایران از میادین بین المللی و جریمه ی نقدی شد طوری رفتار کردند که انگار تنها  کمیته ی ملی المپیک مقصر بوده و با ریاست خودشان بر آن احتمالا از تکرار چنین فاجعه هایی در آینده جلوگیری خواهند نمود.واقعا اگر چنین افتضاحی در یکی از سازمان های ورزش هر کشور دیگری رخ می داد اگر قرار بر تغییرات مدیریتی میان مسوولان ورزشی آن کشور باشد قاعدتا همه ی مسوولان رده بالاي ورزش آن كشور صادقانه و در پیشگاه مردم به خاطر ناتوانی در کسب نتایج مورد نظر و نه نتایج رویایی استعفای دسته جمعی می دادند نه اینکه  سعي كنيم كه زماني كه آبها از اسياب افتاد، در یک اقدام پسندیده!! یک انتخابات صوري بر گزار شود و رییس و همهي همكاران رده بالاي كميته ي ملي المپيك را تغيير دهيم و بال ها گسترده ی جناب علی آبادی را بر آن بگسترانیم تا سایهی مهر مستدام وبلند و پهن آنها باعث شود در آینده نتایج درخشان تری در انتظارمان باشد. واقعا با این کارنامه که راه به راه منتظر محرومشدن، تعلیق شدن، جریمه شدن  و خداحافظیهای مشکوک ورزشکاران و... در این دوران بوده ایم انتخاب یا انتصاب آقای علی آبادی معنایی جز دهن کجی به ملت دارد؟

این که یک نفر بخواهد هم رییس سازمان ورزش باشد هم رییس کمیتهی ملی المپیک و هم اگر میشد رییس فدراسيون فوتبال من را یاد یک واقعهی تاریخی می اندازد که متاسفانه اسم اشخاص و زمان وقوع را فراموش کردهام.

اما می گویند که در زمان یکی از نخست وزیران به گمان ام حکومت پهلوی بوده وزیر کشور بر کنار شده و  وزارت کشور زیر نظر شخص نخست وزیر اداره می شده در همان ایام ظاهرا شهردار هم یا بر کنار شده یا استعفا داده که چون شهرداری هم زیر نظر وزارت کشور بوده نخست وزیر اداره ی شهرداری را نیز تا تعیین شهردار جدید به عهده می گیرد.

در این ایامی که هر سه ی این مقام ها در اختیار نخست وزیر بوده شهرداری درخواستی مبنی بر اضافه کردن اتوبوس های شهری به مقام بالاتر خود یعنی وزارت کشور می دهد نامه ی شهرداری را خود همان شخص امضا کرده بود وزیر کشور هم زیر نامه می نویسد که« برای دستور مقتضی خدمت جناب نخست وزیر تقدیم می گردد.» نحست وزیر محترم هم در جواب خودش می نویسد که«مگر  وزیر کشور نمی داند دولت اکنون بودجه ای برای این کار در اختیار ندارد»

اوضاع کشور را ببین و تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل