فهرست محتوا

دقیقا یادم نیست مراسم ۸ مارس سال ۱۳۸۶ یا ۱۳۸۷ بود. یکی از همان مراسمهایی که از ترس نیروهای امنیتی، و طبق روال معمول دزدکی و پنهانی قرار برگزاریاش را میگذاشتیم و پس از برگزاری مراسمها، خبر و گزارش آن را منتشر میکردیم.در همان مراسم خانمی از یکی از استانهای حاشیهای و جنوبی کشور نیز شرکت کرده بود. موقع صحبت کردناش میگفت که به بهانهی رفتن به خونهی یکی از فامیلها از خانه بیرون زده است و تا آخر شب هم باید حتما برگردد خانه زیرا اگر خانواده بفهمند دمار و روزگارش را سیاه خواهند کرد. برای من تصویر تابو...

نخست:خواهر بزرگم ۱۷ سالشبود ازدواج کرد. خواهر بزرگم بعد از فوت مادرم، با اینکه در یکی دوسال اول همسر برادرم که در حمله و لشکر کشی جمهوری اسلامی ایران به کوردستان شهید شد، حکم بزرگتر داشت و خیلی هم در حقام مادری کرد، اما خواهر بزرگترم که در ۱۷ سالگی ازدواج کرد، بیشتر برای من طعم مادر داشت. وقتی ازدواج کرد، روز عروسی، خواهر زادهی دامادمان که همکلاسی من بود ازم پرسید موقع بردن عروس خانوادهی عروس گریه میکنند تو هم گریه میکنی؟ گفتم نه چرا گریه کنم. اما راستش وقتی سوار ماشین شد و رفت من گریه کردم. نه...

توالت فرنگی همیشه من را به یاد ناصر محمد خانی میاندازد.من در خانهی تهرانام نیز « توالت فرنگی» داشتم. اتفاقا به دلیل دیسک کمر که داشتم و دارم از آن هم زیاد استفاده میکردم اما نه به طور معمول. اما زندگی در اینجا که تمامی استفاده از توالت فرنگی است، مرا بیشتر به یاد ناصر محمدخانی میاندازد.ناصر محمد خانی نه آن غزال تیزپای فوتبال ایران و باشگاه فوتبال پرسپولیس، که همان « معشوق اشتباهی» زنی عاشق به نام « شهلا جاهد» را میگویم.ناصر محمدخانی درگفتههایی که تقریبا حکم شهادت دادن علیه شهلا جاهد را داشت. از...

اعتراف میکنم ویژگی بدی در خودم دارم مدتی است مشاهده میکنم. ویژگی که اگرچه اسمش از خود « تعریف کردن نیست» اما یک جوری «خود را تعریف کردن» است.  اعتراف میکنم  که من همیشه از این که در یک قالبی بگنجانم خودم را یا گنجانده شوم، گریزان بودهام از این که ویژگیهایی را به عنوان ویژگی برای خودم در نظر بگیرم گریزان بودهام و شکل بی شکلم را که بسیاری اوقات حتا خودم را متعجب میکرد دوست داشتم. اعتراف میکنم زمانی ساعت ۸:۴۵ بعد از ظهر یک هو ساکی پر از لباس و کتاب و دفتری برای نوشتن و واکمنی برای...